Met een solide basis en achtergrond in klassiek Kenjutsu en de modernere vormen van Aiki-Ken, voelden we de behoefte om onze zwaardkunsten verder te ontwikkelen, voorbij de beperkingen en vaste patronen van ’t oude Kenjutsu. In plaats van het ene systeem aan te passen en het copy/paste op een ander systeem te plaatsen, hebben we besloten om onszelf te herdefiniëren op basis van onze eigen behoeften, principes en overtuigingen. Uit respect voor de zwaardkunsten die ons hebben gevormd en geïnspireerd en om verdere associaties te voorkomen hebben we onze manier FudoKai-ha ofwel Mixed Kenjutsu Art genoemd. Het is bedoeld als een doorlopend experiment om meer diversiteit, creativiteit en vrijheid van expressie toe te voegen bovenop de reeds bestaande wetenschappen van het klassieke Kenjutsu dat we kennen.
Een Chinees gezegde zegt ‘Schilder de draak, stip de ogen’ Het verhaal gaat over een schilder genaamd Zhang Sengyao (Liang Dynasty 502-557 AC). Zhang schilderde een Draak, maar liet met opzet het schilderen van de ogen achterwege. Toen mensen ernaar vroegen, legde hij uit: ‘De ogen zijn de ziel van de draak … de andere delen zijn gewoon de vorm. Zodra je de ogen toevoegt, geef je het levenskracht en zal het wegvliegen’. Deze methafoor staat tevens voor de puntjes op de ‘i’ zetten.
Hetzelfde geldt voor de gechoreografeerde trainingsvormen van ‘Kata’ in Kenjutsu. Niet verassend betekent Kata (型) ‘vorm’ in ’t Japans. Door alleen Kata te beoefenen, zoals de meeste oude scholen doen, zonder enige vorm van verrassing en zonder een creatieve mindset en flexibele geest … dan komt men nooit in de buurt van hetgeen dat puur, eigen en oprecht is. Kata kan in de buurt komen van enige vorm van realiteit en is een geweldig instrument om adequaat te leren, maar het blijft zoals Zhang zei ‘gewoon de vorm’. Op een gegeven moment moet je de ogen stippen en jezelf levenskracht geven.
Bovendien lijken mensen vaak te vergeten dat vechtkunsten juist zeer flexibel en creatief moesten zijn om de test der tijden te kunnen doorstaan. Terwijl wapens en vechttactieken zich voortdurend ontwikkelden en veranderden, deden krijgskunsten dat ook. Kennis moest voortdurend getoetst, verfijnd en aangepast worden aan nieuwe criteria en realiteiten. Niets blijft honderden jaren functioneel zonder enige vorm van verandering. Bedenk verder dat alle traditionele meesters en scholen eens innovatief waren, misschien zelfs revolutionair. Deze scholen waren waarschijnlijk niet ontstaan met een hokjesgeest.
Tenslotte, oude zwaardstijlen zijn vergelijkbaar met wat Latijn is in talen. Latijn wordt vooral bestudeerd voor literaire en historische doeleinden, maar er zit geen ontwikkeling meer in. Door een gebrek aan dagelijks gebruik is bepaald dat de taal dood is. Het doel van oude stijl zwaardscholen is voornamelijk om het erfgoed, de cultuur en de traditie te behouden en te beschermen. Je persoonlijke ontwikkeling is daarbij van ondergeschikt belang. Je moet deze kunsten puur in z’n historische context zien. Klassieke scholen vertegenwoordigen daarom niet ‘de waarheid’, maar eerder ‘een waarheid’ op een bepaald punt in de geschiedenis.
‘De waarheid ligt buiten alle vaste patronen’ – Bruce Lee
Dus wanneer je ons vraagt ‘wat doen we’ vragen wij ons af ‘wat doen we niet ‘ …
Enkele relevante voorbeelden zijn:
Katori Shinto Ryu is aangepast door de oprichters van Aiki-Budo, Yoseikan Budo en Sugawara Budo. Kundige meesters als Minoru Inaba en Christian Tissier werden beïnvloed door Kashima. Verder heeft Aikido meester Shoji Nishio het Aiki ToHo Iai ontwikkeld en heeft meester Kazuo Chiba zijn Iai Batto-ho gecreëerd vanuit het Shinden Muso Ryu Iaido. Om er maar een paar te noemen.
