Zowel Budo als Bujutsu zijn gebruikelijke termen om Japanse vechtsporten aan te duiden. Japan heeft een lange en rijke krijgstraditie en wordt daarom gemakkelijk verkeerd begrepen door zowel westerlingen als Japanners. Voor niet-Japanners is het wellicht een beetje een uitdaging, maar aan de andere kant bestaat er niet zoiets als samoerai-DNA of samoerai-erfgoed bij geboorte. Voor westerlingen kan Budo nooit gaan over een Japanner worden, maar het kan “wel” gaan over het leren van Budo principes en deze te internaliseren in de persoon die we in wezen zijn. De Japanners zelf zijn altijd bijzonder goed geweest in het adapteren en overtreffen van buitenlandse kennis, gebruiken en technologie in hun eigen Japanse cultuur en identiteit. De truc is om een goede balans te vinden zonder jezelf, je Dojo of de kunst die je beoefent in verlegenheid te brengen.
Wees enthousiast en nieuwsgierig: wanneer een buitenlander een goed boek over Amsterdam zou lezen, zou hij waarschijnlijk meer over de stad weten dan de meeste Nederlanders ooit zullen weten. Het is best opvallend hoe weinig mensen de tijd nemen om hun eigen achtergrond en cultuur te leren kennen. Het is geen geheim dat slechts een minderheid van de Nederlanders weet waar b.v. Pasen of Pinksteren over gaat. De meerderheid maakt het helemaal niks uit. Ze genieten van de vrije dag zonder na te denken over de zin en onzin van dit alles. Zouden we eerst christen moeten zijn voordat we deze feestdagen volledig kunnen waarderen en begrijpen? Is het gewoon ouderwets gedoe, past het nog in de huidige maatschappij, moeten we er misschien mee ophouden? Als christen kunnen we het antwoord wel raden, maar wat betekent het als je dat niet bent?
Deze vraag kan ook op Budo van toepassing zijn. Hoe Japans is Budo eigenlijk?, en hoe Japans moeten we worden om de kunst echt te begrijpen? Japanners hebben zelf de neiging om te denken dat hun taal en cultuur enigszins ondoordringbaar is voor buitenlanders. Sommigen suggereren zelfs dat Budo exclusief Japans erfgoed is en als zodanig gepromoot en behouden moet worden. Dus wat betekent het voor westerlingen, doen we wel mee of zijn we buitenstaanders? Het probleem met het definiëren van Budo is dat er geen echte consensus over bestaat. Soms wordt zelfs over de geschiedenis ervan gedebatteerd. Bovendien zijn er veel meer Budo-beoefenaars buiten Japan, dus de behoefte aan een herziene, internationale en meer omvattende definitie van Budo is absoluut wenselijk.
Ten slotte de overgrote meerderheid van de beoefenaars die we ontmoeten beoefent Budo op een oppervlakkig niveau zonder ooit de essentie van de kunst die ze beoefenen te begrijpen. Dit vergankelijke begrip van Budo leidt tot onrealistische verwachtingen en vroeg of laat tot teleurstellingen en frustraties. Dit zal er uiteindelijk voor zorgen dat leerlingen vroegtijdig stoppen met oefenen. Wel zo jammer gezien de tijd en moeite die het kostte. Dus laten we ons afvragen waar Budo over gaat. Hoe kan Budo jou als persoon ten goede komen en hoe kan jij op jouw beurt Budo van dienst zijn? In de eigenzinnige wereld van sociale media is het moeilijk om betrouwbare en academische bronnen te vinden op basis van historische feiten in plaats van persoonlijke meningen en emoties. Maar houd er rekening mee dat een goed boek of artikel je meer inzicht kan geven dan tientallen jaren van harde maar zinloze training. Natuurlijk kun je, zoals bij elke vorm van kunst, niet genoeg trainingsuren maken om het goed te doen. Niettemin, je weet tenminste waar je aan begint en waar je mee bezig bent, en niet. Het is echt aan jou.
Laten we nu eens kijken wat er over Budo wordt gezegd:
Budo is een vorm van Japanse fysieke cultuur die zijn oorsprong vindt in de oude traditie van Bushido ‘de Weg van de Krijger’. Hoewel Budo letterlijk vertaald wordt als ‘weg van oorlog’, verwijst het eigenlijk naar het krijgers-ethos van Bushido. Japanners spreken van Gendai Budo wanneer ze verwijzen naar de modernere disciplines die zijn ontwikkeld na de feodale periode van Japan (vanaf 1868).
Japanse definitie van Budo: Beoefenaars bestuderen krijgs-vaardigheden terwijl ze ernaar streven geest, techniek en lichaam te verenigen, karakter te ontwikkelen en een respectvolle en hoffelijke houding te cultiveren. Zo dient Budo als een weg naar zelfperfectie die zal bijdragen aan sociale welvaart en harmonie, waar uiteindelijk de mensen van de wereld van profiteren. Bekende Budo disciplines zijn Judo, Aikido, Kendo, Sumo en Karatedo. [bron Nippon Budokan]
Budo wordt ook gezien als een herinterpretatie van het oude Bujutsu (hieronder); een transformatie van een oorlogskunst naar een kunst van vrede. Kijkend vanuit een fitness- of spiritueel perspectief, legt Budo de nadruk op persoonlijke groei boven de functionaliteit en effectiviteit van gevechten.
Bujutsu-disciplines vertegenwoordigen de klassieke feodale tradities die vóór 1868 zijn ontwikkeld.
Met name westerlingen verwijzen naar klassieke tradities als Koryu 古流 of ‘Oude Stijl’, waarbij de term Kobudo 古武道 of gewoon Bujutsu gebruikt wordt voor disciplines die tussen 1600 en 1868 zijn ontstaan toen Japan onder heerschappij stond van het Tokugawa-shogunaat (een soort militaire overheid). Deze periode kwam na de chaos van de Sengoku-periode, een periode van bijna constante burgeroorlog en sociale onrust, en werd gekenmerkt door economische groei, strikte sociale orde, duurzame vrede en volksgenot van kunst en cultuur. Er wordt aangenomen dat gedurende deze periode van relatieve welvaart en vrede de voornamelijk militaire omgeving van de samoerai sterk heeft beïnvloed, niet alleen strategisch, maar ook hun normen en waarden.
Vóór 1600 was Japan echter verdeeld door strijdende staten. De term Bujutsu of Koryu Bujutsu wordt dan ook gebruikt om het militaire karakter van deze vechtkunsten aan te duiden.
De beroemde Donn F. Draeger betoogde dat militaire en civiele strategieën zowel in de oudheid als in de moderne tijd hebben bestaan. Hij stelde daarom de volgende constructies voor:
